Biorąc pod uwagę jej ujmujące, ale niestabilne reakcje na świat, mózg Twojego kota może wydawać się w najlepszym przypadku działać w dziwaczny sposób. Zaawansowana kora przedczołowa pomaga ludziom reagować racjonalnie bez polegania na „logice” kotka.
Amygdala: Centrum przetwarzania emocji
Dwa obszary w kształcie migdałów w ludzkim mózgu kontrolują reakcje emocjonalne w oparciu o dane z innych obszarów mózgu. Najczęstszą funkcją ciała migdałowatego jest syntetyzowanie reakcji na strach z otoczenia, na przykład kiedy balansujesz na szczycie pierwszego dużego wzgórza na kolejce górskiej.
Koty mają również ciało migdałowate, które inicjuje reakcje emocjonalne, takie jak strach. W przypadku kotka reakcja strachu może wystąpić, gdy zostanie wniesiona do gabinetu weterynaryjnego i na podstawie widoków, zapachów i dźwięków może domyślić się, że prawdopodobnie czeka ją nieprzyjemne szturchanie i szturchanie przez weterynarza.
Wzgórze i kora czuciowa: źródła stymulacji emocjonalnej
Kory czuciowe poprzez wzgórze wysyłają informacje do ciała migdałowatego zebrane z narządów zmysłów. Twoje ciało migdałowate inicjuje reakcję emocjonalną opartą na tych bodźcach. Na przykład twoje oczy widzą, że twój najlepszy przyjaciel idzie w twoją stronę i się uśmiecha. Ten bodziec jest dostrzegany w korze wzrokowej, następnie wzgórze decyduje się przekazać tę informację do innych części mózgu, w tym do ciała migdałowatego. Następnie ciało migdałowate mówi: „Hurra, mój najlepszy przyjacielu!” i masz pozytywną reakcję emocjonalną na to, co zobaczyłeś.
W przypadku kota dobrym przykładem może być sytuacja, gdy widzi, jak wchodzisz przez drzwi pod koniec długiego dnia. Ta stymulacja sensoryczna jest interpretowana przez jej ciało migdałowate, które wysyła endorfiny (hormony szczęścia) do całego organizmu, powodując mruczenie i przyjemne otarcie nóg.
Hipokamp: wspomnienia wyzwalają emocje
Hipokamp przechowuje wspomnienia długoterminowe, takie jak to, jak się czułeś, kiedy chodziłeś po scenie w dniu ukończenia szkoły. Hipokamp żywi się również bezpośrednio do ciała migdałowatego. Naukowcy uważają, że właśnie dlatego, gdy przywołujemy żywe wspomnienia, może nastąpić potok silnych emocji.
Twoja kotka ma również hipokamp, chociaż jej przechowywane wspomnienia nie są takie same jak twoje. Kitty pewnie pamięta, że ostatnim razem, gdy przyjechał z wizytą pies sąsiada, pies ją gonił i schowała się pod kanapą. Tak więc, jeśli Kitty ponownie zobaczy psa, informacje z jej kory czuciowej wyzwalają pamięć w jej hipokampie, który komunikuje się z jej ciałem migdałowatym, co zalewa ją strachem.
Kora przedczołowa: wybór powodu zamiast strachu
Kora przedczołowa prowadzi dialog z ciałem migdałowatym, gdy wywoływana jest reakcja strachu. Ciało migdałowate mówi: „Bój się!” Następnie kora przedczołowa rozważa: „Czy naprawdę należy się tego bać?”. Jeśli nie, kora przedczołowa wysyła te informacje do ciała migdałowatego, co zatrzymuje reakcję strachu, więc nie czujesz już strachu. Jeśli ten proces dzieje się kilka razy z tego samego bodźca - na przykład Twoje rodzeństwo wyskakuje z szafy i krzyczy „BOO!” - w końcu kora przedczołowa „uczy” ciało migdałowate, że nie powinno reagować lękiem na ten bodziec.
Kora przedczołowa kota nie jest tak rozwinięta jak u człowieka - dlatego nie może rozumować w ten sam sposób, co ty. Mimo to mózg kota w końcu nauczy się nie reagować emocjonalnie na rzeczy, które może uznać za irracjonalne. Na przykład, jeśli Twój kotek na początku boi się odgłosu wyrzucania śmieci, w końcu po usłyszeniu go każdego dnia dowie się, że nic złego się z nią nie dzieje, kiedy przekręcisz ten przełącznik. Gdyby koty potrafiły rozumować i zmniejszać swoje reakcje strachu na poziom, jaki osiągają ludzie, w końcu nauczyłyby się, że odkurzacza nie należy się bać.
