Skandynawia to region w Europie Północnej obejmujący Norwegię, Szwecję, Danię, Finlandię i Islandię. Wyhodowane, aby wytrzymać niskie temperatury, pomagają swoim właścicielom w polowaniu i ochronie rodzin i zwierząt gospodarskich.
Rasy psów norweskich
Norweski buhund, norweski elkhound i lundehund pochodzą z królestwa Norwegii i wszyscy są blisko spokrewnionymi członkami grupy szpiców. Buhund, którego nazwa wywodzi się od nordyckiego słowa oznaczającego farmę, służy do hodowli i pilnowania domów. Jego kuzyni, elkhound i lundehund, byli pierwotnie hodowani do polowań. Elkhound niezależnie tropi i poluje na łosie i łosie, podczas gdy malutki lundehund został zaprojektowany do polowania na maskonury i lokalizowania ich jaj wśród klifów nadmorskich norweskich miast.
Szwedzkie rasy psów
Szwecja jest domem dla trzech innych szpiców: szwedzkiego elkhounda, norbotten spitz i szwedzkiego lapphunda. Zarówno szwedzki elkhound (znany również jako Jämthund), jak i szpic Norbotten były hodowane do polowań i towarzystwa, z dużą popędem zdobyczy i wyostrzonymi zmysłami węchu. Podczas gdy szwedzki łoś był używany głównie do polowania na łosie i łosie, szpic Norbotten polował na wiewiórki i króliki. Szwedzki lapphund jest jedną z najstarszych ras Szwecji i pierwotnie był hodowany w celu ochrony i ochrony reniferów dla starożytnych plemion myśliwskich, które przemierzały Skandynawię w erze neolitu.
Duńskie rasy psów
Stary duński wyżeł i duński kury to podobnie oznaczone rasy, które często są zdezorientowane. Stary duński wyżeł jest wyższy i cięższy niż kury i służy do polowania na ptactwo wodne. Duński pies kury ma dłuższe uszy i bardziej krępą budowę i jest ogólnie pracującym psem gospodarskim. Do obu dołącza inna duńska rasa, broholmer, znany również jako duński mastiff. Ten łagodny olbrzym był zatrudniony jako pies stróżujący dla bogatych duńskich polityków i biznesmenów.
Rasy psów fińskich i islandzkich
Szpic fiński i owczarek islandzki są szpicami nordyckimi, ale zostały wyhodowane do zupełnie innych celów. Zwinny szpic fiński jest łowcą kory; szczeka, aby ostrzec myśliwych o lokalizacji cietrzewia lub wiewiórek, a następnie wskazuje, aż przybywa łowca. Z drugiej strony, twardy i muskularny islandzki owczarek spędza całe dnie na wypasie zwierząt i poszukiwaniu zagubionych owiec. Pomimo swoich umiejętności lokalizowania młodych jagniąt i zaginionego inwentarza, islandzki owczarek nie ma wrodzonego instynktu łowieckiego.
